De Duitse website "Economic Weekly" publiceerde op 25 december een artikel getiteld "Deze voedingsmiddelen kunnen al met 3D-printers worden geprint". De auteur is Christina Holland. De inhoud van het artikel is als volgt:
Een spuitmond spoot continu een vleeskleurige substantie uit, die laagje voor laagje werd aangebracht. Na 20 minuten verscheen er een ovaalvormig object. Het lijkt griezelig veel op een biefstuk. Had de Japanse Hideo Oda aan deze mogelijkheid gedacht toen hij in de jaren 80 voor het eerst experimenteerde met 'rapid prototyping' (oftewel 3D-printen)? Oda was een van de eerste onderzoekers die zich verdiepte in de mogelijkheid om producten te maken door materialen laagje voor laagje aan te brengen.
In de daaropvolgende jaren werden vergelijkbare technologieën ontwikkeld, voornamelijk in Frankrijk en de Verenigde Staten. Sinds de jaren negentig heeft de technologie zich razendsnel ontwikkeld. Nadat verschillende additive manufacturing-processen commercieel succesvol waren geworden, kregen eerst de industrie en vervolgens de media aandacht voor deze nieuwe technologie: nieuwsberichten over de eerste geprinte nieren en protheses brachten 3D-printen onder de aandacht van het grote publiek.
Tot 2005 waren 3D-printers uitsluitend industriële apparaten die voor de gemiddelde consument onbereikbaar waren, omdat ze omvangrijk, duur en vaak gepatenteerd waren. De markt is echter sinds 2012 sterk veranderd: 3D-printers voor voedselproductie zijn niet langer alleen voor ambitieuze amateurs.
Alternatief vlees
In principe kunnen alle pasta- of pureeproducten worden geprint. 3D-geprint veganistisch vlees krijgt momenteel de meeste aandacht. Veel start-ups hebben de enorme zakelijke mogelijkheden in deze sector gezien. De plantaardige grondstoffen voor het 3D-geprinte veganistische vlees omvatten erwten- en rijstvezels. De laag-voor-laag-techniek moet iets bereiken wat traditionele fabrikanten al jaren niet lukt: vegetarisch vlees moet er niet alleen uitzien als vlees, maar ook qua smaak dicht bij rundvlees of varkensvlees komen. Bovendien is het geprinte object niet langer het relatief eenvoudig na te maken hamburgervlees: onlangs lanceerde de Israëlische start-up "Redefining Meat" de eerste 3D-geprinte filet mignon.
Echt vlees
Ondertussen zijn er in Japan nog grotere stappen gezet: in 2021 gebruikten onderzoekers van de Universiteit van Osaka stamcellen van het hoogwaardige Wagyu-rundvleesras om verschillende biologische weefsels (vet, spieren en bloedvaten) te kweken, die ze vervolgens met 3D-printers samenvoegden. De onderzoekers hopen op deze manier ook andere complexe vleessoorten na te bootsen. De Japanse fabrikant van precisie-instrumenten Shimadzu is van plan om samen met de Universiteit van Osaka een 3D-printer te ontwikkelen die dit kweekvlees tegen 2025 op grote schaal kan produceren.
Chocolade
3D-printers voor thuisgebruik zijn nog steeds zeldzaam in de voedingsindustrie, maar chocolade-3D-printers vormen een van de weinige uitzonderingen. Chocolade-3D-printers kosten meer dan 500 euro. Het massieve chocoladeblok wordt vloeibaar in de spuitmond, waarna het in een vooraf bepaalde vorm of tekst kan worden geprint. Ook patisserieën zijn chocolade-3D-printers gaan gebruiken om complexe vormen of teksten te maken die op traditionele wijze moeilijk of onmogelijk te realiseren zouden zijn.
Vegetarische zalm
In een tijd waarin wilde Atlantische zalm overbevist wordt, blijken vleesmonsters van grote zalmkwekerijen vrijwel altijd besmet te zijn met parasieten, medicijnresten (zoals antibiotica) en zware metalen. Momenteel bieden sommige start-ups alternatieven aan consumenten die dol zijn op zalm, maar de vis liever niet eten om milieu- of gezondheidsredenen. Jonge ondernemers van Lovol Foods in Oostenrijk produceren gerookte zalm met erwteneiwit (om de structuur van vlees na te bootsen), wortelextract (voor de kleur) en zeewier (voor de smaak).
Pizza
Zelfs pizza's kunnen 3D-geprint worden. Het printen van pizza's vereist echter meerdere spuitmondjes: één voor het deeg, één voor de tomatensaus en één voor de kaas. De printer kan pizza's in verschillende vormen printen via een proces in meerdere stappen. Het aanbrengen van deze ingrediënten duurt slechts een minuut. Het nadeel is dat de favoriete toppings van mensen niet geprint kunnen worden, en als je meer toppings wilt dan je basis margherita pizza heeft, moet je die handmatig toevoegen.
3D-geprinte pizza's haalden in 2013 de krantenkoppen toen NASA een project financierde dat tot doel had toekomstige astronauten die naar Mars zouden reizen van vers voedsel te voorzien.
3D-printers van de Spaanse start-up Natural Health kunnen ook pizza's printen. Deze machine is echter duur: op de officiële website wordt hij momenteel voor $6.000 verkocht.
Noedel
In 2016 presenteerde pastafabrikant Barilla een 3D-printer waarmee met durumtarwemeel en water pasta in vormen kon worden geprint die met traditionele productieprocessen onmogelijk te realiseren waren. Medio 2022 lanceerde Barilla de eerste 15 printbare pastadesigns. De prijzen variëren van 25 tot 57 euro per portie gepersonaliseerde pasta, gericht op restaurants in het hogere segment.
Geplaatst op: 06-01-2023
